1936 yılında J.M. Keynes Para, Faiz ve İstihdam’ın Genel Teorisini yayınlayarak İktisatta bir devrimi başlattı. İzleyen yıllarda kendilerine Keynesgil adı verilen iktisatçılar Keynesgil temelli birçok teori geliştirdiler. Keynesgillerin bu atakları karşısında geleneksel Klasik İktisadın uzantısını oluşturan kendilerine Monetarist adı verilen iktisatçılar bir süre suskun kaldılar.
İşsizlik sorununun yanı sıra enflasyon sorununu yeniden gündeme gelmesiyle Monetarist yaklaşımlar kendilerinden söz ettirmeye başladı. 1970 yılında Lucas’ın Rasyonel Bekleyişler yaklaşımı iktisatta yeni bir dönemin başlangıcı oldu. Böylece 1970’li yıllardan itibaren Yeni Klasik, Reel Konjonktür ve Yeni Keynesgil görüşlerin ön plana çıktığını görüyoruz.
2000’li yıllara doğru Yeni Neo-Klasik Sentezin yükselişiyle Yeni Keynesgillerle Reel Konjonktürcülerin bir uzlaşma arayışına girdiğini görüyoruz.
Makro iktisattaki bu iki ana akımın dışında bazı diğer yaklaşımların da geliştirildiğine tanık oluyoruz.
Böylece yazarlar günümüzde saptadıkları on altı iktisat okulunun temel çizgilerini ortaya koymaya çalışmışlardır.
